เหรียญหลวงพ่อ วัดสวนหมาก จ.ชัยภูมิ รุ่นแรก ปี 2505

ประวัติพระครูโอภาสสารภูมิ ( หลวงพ่อวัดสวนหมาก )

ชาติภูมิ

พระครูโอภาสสารภูมิ นามเดิม คำเถิง เชื้อสามารถ เกิดเมื่อวันที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2444 ตรงกับวันอังคาร ขึ้น 10 ค่ำ เดือนยี่ ปีฉลู ที่บ้านม่วง หมู่ที่ 8 ตำบลคอนสาร ( อ.คอนสาร ) อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ บิดาชื่อ นายมา มารดาชื่อ นาง แหล้ เชื้อสามารถ มีพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน 12 คน คือ

1.นางเทียง

2.นายหิว เชื้อสามารถ

3.นางโหมะ เลิศคอนสาร

4.นางชัย ตรึงศักดิ์

5.นางป้อง

6.นายหาว เชื้อสามารถ

7.นางคำมูล

8.นางคำมี

9.นายคำเถิง เชื้อสามารถ( พระครูโอภาสสารภูมิ )

10. นายคำเริง เชื้อสามารถ

11.นายคำเรือง เชื้อสามารถ

12.นายคำเมือง เชื้อสามารถ

ทั้ง 12 คน ยังมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียวคือ นางโหมะ เลิศคอนสาร อายุ 95 ปี (ข้อมูลปี 2528 ) ส่วนนายหาว หายสาบสูญจากบ้านไป 50 ปีแล้ว ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ นอกนั้นถึงแก่กรรมหมดแล้ว (ข้อมูลปี 2528 )

บรรพชาอุปสมบท

พ.ศ. 2463 บรรพชาเป็นสามเณร

พ.ศ. 2464 ลาสิกขา

พ.ศ. 2465 อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ พัทธสีมา วัดเจดีย์ อ. คอนสาร พระอธิการอินทร์ เป็นอุปัชฌาย์ พระ คำมี เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระบุญมาเป็นพระอนุสาวนาจารย์

สำนักวัด ที่หลวงพ่อเคยจำพรรษาอยู่

พ.ศ. 2465-2467 วัดม่วง ต. คอนสาร อ.ภูเขียว จ.ชัยภูมิ

พ.ศ. 2468-2470 วัดสีคิ้ว อ.สีคิ้ว จ.นครราชสีมา

พ.ศ. 2471-2476 วัดม่วง ต.คอนสาร อ.ภูเขียว จ. ชัยภูมิ

พ.ศ. 2477-2525 วัดดาวเรือง ( วัดสวนหมาก ) ต.คอนสาร อ.คอนสาร จ. ชัยภูมิ

วิทยฐานะ

พ.ศ. 2469 สอบได้นักธรรมชั้น ตรี

พ.ศ. 2499 สอบได้นักธรรมชั้นโท

งานปกครอง

พ.ศ. 2481 ได้รับแต่งตั้งเป็นอุปัชฌาย์

พ.ศ. 2498 ได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสวัดสวนหมาก

พ.ศ. 2503 ได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าคณะอำเภอคอนสาร

สมณศักดิ์

พ.ศ. 2498 เป็นพระครูโอภาสสารภูมิ

พ.ศ. 2519 เป็นพระครูสัญญาบัตร ชั้นเอก

งานบริหารกิจกรรมพระศาสนา

- ขอจัดตั้งสำนักศาสนศึกษาปริยัติธรรมขึ้นหลายสำนักในเขตอำเภอคอนสาร

- เป็นพระธรรมทูตฝ่ายอำนวยการ อบรมศีลธรรมและวัฒนธรรมแก่ประชาชน

- เป็นประธานฝ่ายสงฆ์ในการดำเนินการก่อสร้างศาสนสถานในเขตอำเภอคอนสาร

สมณวัตร

พระครูโอภาสสารภูมิ เป็นพระมหาเถระที่มักน้อยสันโดษ มีคุณธรรมประจำใจอันสูงส่ง ปราศจากความมักใหญ่ใฝ่สูง อุทิศเวลาและความสุขส่วนตนเพื่อพระศาสนาและสาธุชนทุกถ้วนหน้า ไม่เลือกชั้น วรรณะ สงเคราะห์ อนุเคราะห์ เพื่อนมนุษย์ที่เข้าไปหา โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆเลย

วาระสุดท้าย

พระครูโอภาสสารภูมิ ได้ปฏิบัติศาสนกิจเสมอมาถึงแม้ว่าสังขารท่านจะร่วงโรยไปตามวัยก็ตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านฉันภัตตาหารเวลาเดียว ( ฉันเอกา ) โดยเคร่งครัด ครั้นถึงวันที่ 4 มกราคม 2525 เวลาประมาณ 08.00 น. พระภิกษุและสามเณรที่อุปัฏฐากท่าน ได้เข้าไปในห้องของท่าน เพื่อจะนิมนต์มาฉันภัตตาหารเช้าตามปกติ แต่ปรากฏว่าท่านมรณภาพไปแล้ว บนที่นอนของท่านด้วยอาการอันสงบ รวมศิริอายุได้ 81 พรรษา
เรื่องเล่าด้วยศรัทธาในตัวหลวงพ่อ

เรื่องเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนได้ยินได้ฟังมาสมัยที่ยังทำงานในพื้นที่ คอนสารโปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน หวังว่าหากเกิดศรัทธาคงประกอบกรรมดี คิดดี ทำดี ตามอย่างแนวทางของหลวงพ่อ หาได้มอมเมาเรื่องวัตถุมงคลอันนำไปสู่อวิชชาความไม่รู้แก่นแท้แห่งธรรมจนกลายเป็นหลง งม งาย จนลืมกฎแห่งกรรม “ ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” ไม่

ฝนตกไม่เปียก

ครั้งนั้นมีข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ท่านหนึ่งของอำเภอได้รับคำสั่งโยกย้ายตามวิถีราชการ ชาวบ้าน ข้าราชการ

และหลวงพ่อก็ถูกนิมนต์ให้ร่วมขบวนไปส่งดัวย ระหว่างทางฝนตกหนัก รถติดหล่ม ทุกคนลงจากรถมาช่วยเข็น หลวงพ่อลงมายืนดูเพื่อเป็นกำลังใจ ท่ามกลางสายฝน สักพักพอรถขึ้นจากหล่มได้แล้ว ในขณะที่ทุกคนกลับไปขึ้นรถด้วยความเปียกปอนจากสายฝนถ้วนทั่วกันทุกคน มีสี่งหนึ่งที่ผิดปกติคือ ในขณะที่หลวงพ่อเดินผ่านหน้าทุกคนไปขึ้นรถนั้น จีวรของหลวงพ่อรวมทั้งตัวของหลวงพ่อเอง หาได้เปียกฝนแม้แต่น้อยไม่ แต่กระนั้นท่านยังได้สลัดจีวรของท่านเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจพร้อมกับพูดอย่างยิ้มๆเป็นภาษาคอนสารว่า “ เปี๊ยกคือกันน๊ะ !”ทั้งที่ตัวท่านไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย

ย่นระยะทาง

หลวงพ่อกับพระลูกวัดได้รับกิจนิมนต์ที่อำเภอภูเขียว หนทางในสมัยนั้นเป็นป่าเป็นดงใช้เวลาเดินทางเป็นวันต่างจากปัจจุบันประมาณ 30 นาทีโดยรถยนต์ ท่านได้ให้พระเณรเดินทางล่วงหน้าไปก่อน ส่วนตัวท่านนั้นยังนั่งคุยอยู่กับญาติโยมที่วัด เมื่อคณะเดินทางไปถึงที่หมายก็พบว่า หลวงพ่อมาถึงและนั่งรออยู่ก่อนแล้ว จากเหตุการณ์ดังกล่าวสร้างความแปลกใจให้กับคณะเป็นยิ่งนัก เมื่อกลับมาถึงวัดบรรดาพระเณรได้เพียรถามหลวงพ่ออยู่หลายครั้งแต่หลวงพ่อก็ไม่ตอบว่ากระไร

ล่องหน

มีอยู่ครั้งหนึ่งมีการพิสูจน์อะไรซักอย่าง คล้ายๆจะเป็นการลองวิชา ท่านกับพระเกจิอีกอีก 1รูปอยู่ในโบสถ์แล้วปิดประตูหน้าต่างลงกลอนลั่นดารทั้งหมด ก่อนเข้าไปท่านได้สั่งให้คนเฝ้าประตูหน้าต่างอยู่นอกโบสถ์ทั้งสี่ด้าน พอเวลาผ่านซักไประยะหนึ่ง ปรากฏว่าเห็นท่านพร้อมเกจิรูปนั้นออกมาอยู่ด้านนอกโบสถ์แล้ว โดยทุกคนที่เฝ้าอยู่ก็ไม่รู้ว่าท่านออกมาได้อย่างไร ทางไหน เมื่อไหร่ ทั้งที่ประตู หน้าต่างของโบสถ์ก็ยังปิดสนิทอยู่ดังเดิม

สหธรรมิก

หลวงพ่อมีสหธรรมิกอยู่หลายรูปและที่สำคัญมีอยู่รูปหนึ่งคือ หลวงพ่อทบ วัดชนแดน เนื่องจากคอนสารติดกับเขตจังหวัดเพชรบูรณ์ทางด้านอำเภอหล่มสัก อำเภอน้ำหนาวซึ่งไม่ไกลจากอำเภอชนแดนมากนัก ประสบการณ์จากวัตถุมงคล

หลายคนที่มีวัตถุมงคลของหลวงพ่อบูชาติดตัวต่างประสบพบเห็น มีประสบการณ์ต่างๆนานา มากมายไม่ว่าจะเป็นแคล้วคลาด คงกระพันชาตรี เมตตามหานิยม ซึ่งขึ้นอยู่กับคุณงามความดี ศิลธรรม กรรมเวร กรรมหนักกรรมเบา ของแต่ละบุคคลประกอบกันไป บางรายก็ผ่อนหนักเป็นเบา เช่นหลายๆรายมีเหรียญรุ่น 1 ถูกยิงแล้วไม่เข้า ถูกฟันไม่เข้าบ้าง ห้อยเหรียญรุ่น 2 แล้วโดนฟ้าผ่าแล้วไม่เป็นไร บูชาพระของหลวงพ่อแล้ว ค้าขายดีมีกำไร บ้าง เรื่องราวเล่านี้ถูกถ่ายทอดปากต่อปากทำให้ของของท่านเป็นที่รู้จักและเป็นที่ต้องการของผู้คนจำนวนมากและโด่งดังเงียบๆมาเป็นเวลาช้านาน ทั้งๆที่ผ่านมาเรื่องราวของท่านไม่ได้ถูกตีพิมพ์ลงนิตยสารหรือสื่อสิ่งพิมพ์ใดๆเลยนอกจากหนังสืออนุสรณ์วันพระราชทานเพลิงศพเพียงเท่านั้นเอง

สำหรับที่มาของวิชาอาคมของหลวงพ่อนั้น คุณพ่อมหาบุญเกิด แพงจันทร์ ได้กรุณาให้ข้อสังเกตไว้ว่า นอกจาก ตำรับตำราจากสมุดข่อยโบราณ หนังสือใบลานเก่าของชาวคอนสารแล้ว ยังมีการแลกเปลี่ยนวิชาจากสหธรรมิก และสายวิชาจากโคราชเมื่อครั้งเดินธุดงค์ไปจำพรรษาอยู่ที่วัดสีคิ้วเมื่อครั้งปี พ.ศ .2468- พ.ศ.2470

วัตถุมงคล :เหรียญรุ่นแรก เป็นรูปไข่ ผิววรรณะของเหรียญออกไปทางทองผสมมีกะไหล่ทองให้เห็นบ้างบางเหรียญ ด้านหน้าเป็นรูปหลวงพ่อห่มคลุมครึ่งองค์กำลังเคี้ยวหมากซึ่งเป็นมูลเหตุให้บางคนเรียกท่านว่า “หลวงพ่อปากเบี้ยว” มีคำเขียนล้อมครึ่งบนหลวงพ่อไว้ว่า “ พระครูโอภาสสารภูมิเจ้าคณะอำเภอคอนสาร ” ด้านหลังเป็นอักษรขอมเขียนเรียงเป็น 5 แถว เรียงจากบนลงล่าง ถอดเป็นภาษาไทยใจความว่า “ อุ มะอะ อิสวา สุ นะโมพุท ธายะ นะมะพะทะ จะภะกะสะ ” แถวที่ 6 เป็นภาษาไทย อ่านว่า “ วัดสวนหมาก” มูลเหตุในการสร้างเหรียญ เนื่องด้วยกุฏิไม้ที่ท่านอาศัยอยู่นทรุดโทรมมาก พระ 3 รูปที่เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อคือ 1.พระอาจารย์บิน 2.พระ อาจารย์ตื้อ 3.พระมหาบุญเกิด( พ่อมหาบุญเกิด แพงจันทร์ ผู้ให้ข้อมูล)จึงปรึกษากันว่าจะทำเหรียญ แล้วนำรูปถ่ายไปเป็นต้นแบบโดยไปว่าจ้างช่างที่กรุงเทพ แถวเสาชิงช้า จำนวนที่สร้างราว 5,000 เหรียญ ปี ที่สร้างประมาณพ.ศ. 2505 แล้วนำมาให้หลวงพ่อแจกญาติโยม หลวงพ่อก็แจกอย่างเดียวโดยไม่สนใจปัจจัยสิ่งตอบแทนใดๆเลยทำให้เหรียญหมดลง โดยไม่มีปัจจัยที่จะมาบูรณะกุฏิเลย เมื่อหลวงพ่อเจอกับครูบุญเกิด ( พ่อมหาบุญเกิดลาสิกขาบทแล้ว มารับราชการครู)อีกครั้งก็บอกว่า “ เหมิดล่ะ ! ’’ หมายถึงเหรียญหมดแล้ว แล้วหลวงพ่อก็หัวเราะด้วยความเมตตาซึ่งบ่งบอกถึงความไม่ยึดติดในวัตถุใดๆของท่าน